Aż wstyd pisać po takiej nieobecności. Dosłownie.

A ponieważ nie mam czym się usprawiedliwić, to lepiej tą kwestię przemilczę.

Z początkiem roku szkolnego weszliśmy w typową karuzelę napędzaną zajęciami szkolnymi i nieobowiązkowymi, na które trzeba niestety dzieci wozić. 

Podjęłam decyzję, że w tym roku na angielski Ola nie będzie chodziła do szkoły językowej, tylko do nas na lekcję indywidualną będzie przychodziła nauczycielka. Mam nadzieję, że takie lekcje przyniosą lepszy efekt w nauce. Zobaczymy.

Więc odpadły mi jazdy na angielski.

A tak naprawdę to we wrześniu i październiku odpadła nam także Capoeira, ponieważ Olka w drugim tygodniu szkoły, skręciła sobie kostkę na WFie. Półtora tygodnia nauki miała z głowy, a wszelkie ćwiczenia na pewno na półtora miesiąca. Szczęśliwa z tego powodu nie była, a jak usłyszała od lekarki, że ćwiczyć jej nie wolno, a najlepiej żeby Capoeirę odstawiła na dłużej - to się poryczała.
Dajemy sobie na razie czas do końca października, potem zobaczymy co dalej. Na szczęście może chodzić na basen.

Bysiek basen zaczyna dopiero jutro w zasadzie, bo po przygodach z Olki nogą, podłapał ode mnie przeziębienie i choć się wybronił (dużo lepiej i szybciej to przeszedł niż ja), to kaszle do dziś i bałam się trochę że basen go rozłoży. 

Rehabilitacja oczywiście idzie pełną parą. Zajęcia mamy teraz 4 razy w tygodniu, a i w domu powinniśmy więcej ćwiczyć, ale z tym to nam idzie jak z pisaniem na blogu niestety .

Szkoła.

Odnoszę wrażenie, że Bysiek dużo chętniej chodzi do szkoły, niż do przedszkola. I choć on sam twierdzi, że jest tu tak samo fajnie jak było w przedszkolu, to ja widzę zdecydowaną różnicę. Nie wiem tylko czy faktycznie tu jest lepiej, czy po prostu dorosło mi dziecko i osiąga powoli tą słynną dojrzałość szkolną .

Mam tylko cichą nadzieję, że nie jest tak tylko na początku i że całą tą zerówkę przebrniemy bez większych problemów!

Trzymajcie w każdym razie kciuki.

Pozdrawiam serdecznie. 

IX Rzeszowski Wyścig na wózkach

I znowu mam zaległości. Nic nie piszę, a potem zła jestem że dziury na blogu są.

Nie brak mi czasu, tylko raczej weny i chęci, a jak to moja mama mawia "jak się nie chce, to gorzej niż jakby się nie mogło"

 W pierwszą sobotę września, już od kilku lat organizowany jest przy współpracy FARu wyścig osób niepełnosprawnych poruszających się na wózkach w ramach corocznego Biegu Solidarności. Niestety jak dotąd nigdy nie udało nam się być na wyścigu, ale w tym roku dowiedziałam się o nim na tyle wcześnie, że zapisałam Byśka.
Uświadomiłam mu oczywiście wcześniej, żeby nie napalał się na to, że dojedzie jako pierwszy i że raczej żadnej nagrody nie zdobędzie. Wytłumaczyłam (i o dziwo zrozumiał ), że najważniejsze jest ukończenie wyścigu i dojechanie do mety. To już na pewno dla niego będzie sukcesem.

Uwierzył, napalił się na udział, wystartował i na szczęście dzięki pomocy wolontariuszki, dojechał do mety.

W wyścigu wzięło udział około 40 niepełnosprawnych, w tym piątka dzieci.

Każde dziecko miało do asekuracji i ewentualnej pomocy "swojego" wolontariusza FARu, co bardzo mnie ucieszyło bo przejechanie bruku rzeszowskiego rynku, to nie lada wyczyn dla doświadczonego dorosłego wózkersa, a co dopiero dla takiego Byśka. 

Tak więc Byśka opiekunka szła za nim i jak tylko wymiękał, albo stopował, to go popychała...  Na prostej drodze się buntował i kazał jej puszczać wózek, ale pod górkę... he he he, grzecznie i z wdzięcznością przyjął pomoc.
Na metę dojechał oczywiście na szarym końcu, ale nie jako ostatni... za nim jeszcze była jedna dziewczynka i chyba nawet dwóch dorosłych .

I tak był bardzo szczęśliwy, tym bardziej że ludzie kibicujący bili mu brawo, a nagrody w postaci dyplomu, opon do wózka i drobnych gadżetów dostawali wszyscy, a wszystkie dzieci dodatkowo puchar .

Na tym zdjęciu widać (za Byśkiem z tyłu) że ktoś z wózka na tym nieszczęsnym bruku wypadł...

Gratulacje od dorosłych... Bysiek cieszył się z tego, że dojechał na metę tak bardzo, jak tylko może cieszyć się małe dziecko... podjeżdżał do ludzi z rozdziawioną buzią i pokazywał puchar.

Zamiast na bigosik serwowany przez ekipę FARu, Bysiek poszedł z tatusiem na lody. Bigosik zjadła mama

Wszystko tak bardzo nam się podobało, że już nie możemy się wprost doczekać przyszłorocznego wyścigu, a Bysiek twierdzi nawet, że będzie trenował.